۱۳۸۸ بهمن ۲۶, دوشنبه

Avalanche

این متنیه که برتراند راسل راجع به ویتگنشتاین نوشته.
به طرز بدی احساس همذات پنداری دارم.

Then my Austrian, Wittgenstein, burst in like whirlwind, just back from Norway, and determined to return there at once, to live in complete solitude until he has solved all the problems of logic. I said it would be dark, and he said he hated daylight. I said it would be lonely, and he said he prostituted his mind talking to intelligent people. I said he was mad, and he said God preserve him from sanity. [God certainly will.] Now Wittgenstein, during August and September, had done work on logic, still rather in the rough, but as good, in my opinion, as any work that ever has been done in logic by any one. But his artistic conscience prevents him form writing anything until he has got it perfect, and I am persuaded he will commit suicide in February. What was I to do? He told me his ideas, but they were so subtle that I kept on forgetting them. I begged him to write them out, and he tried, but after much groaning said it was absolutely impossible. At last I made him talk in the presence of a short-hand writer, and so secured some record of his ideas. This business took up the whole of my time and thought for about a week.
پ.ن. دلم تنگ شده واسه Tractatus. گاهی دوست دارم بعضی چیزها رو دوباره برای بار اول بخونم/ببینم.

۱۳۸۸ بهمن ۲۴, شنبه

تفکر ساعة خیر من عبادة سبعین سنه

این سه خط رو فردای عاشورا نوشتم، منتها نگذاشتم، چون نظرم عوض شد.

از ماجراهای این چند روز اخیر، فقط یک نتیجه میتونم بگیرم.
من اصلا از آنچه که درون ایران میگذره، واقع بینانه خبری ندارم.
طبیعیه که ژست "هر دو طرف باطل هستند" رو مزخرف میدونم، ولی حقیقتش اینه که نمیدونم دقیقا هر دو طرف چی میخوان، و دقیقا حرفشون چیه.

22 بهمن، با اینکه خیلی دیگه مونده بودم بیمارستان و خسته بودم (خواهم نوشت، یکی از استادام و یکی از رزیدنتها گویا نگران من هستن) ولی پا شدم رفتم برنامه ای که یکی دو تا از بچه های راستی ایرانی دانشگاهمون (یکی شون اصلا دانشگاه ما نیست! مال یه شهر دیگه است، به شدت راستیه، اون یکی مخالف احمدیه، ولی رهبری رو مخلصه و هاشمی رو یار رهبر میدونه - یادمه شب مناظره موسوی و احمدی نژاد تو فیس بوکش نوشته بود من و خانواده همگی در شوک دسته جمعی به سر می بریم!) برای 22 بهمن گذاشته بود. اصلا حوصله ندارم دینامیک انجمن شیعیان رو توضیح بدم، ولی اکثریت حلقه اصلی، ایرانی نیستن، و خیلی بچه های ماهین، اصلا هم سیاسی نیستن، یعنی اصلا خبر ندارن از ایران. خلاصه، اول سخنرانی، کمتر از یه ربع گذشته، یه عده پاشدن رفتن جلو، و سر و صدا و...
شرم آور بود. هر چقدر هم سخنران ها طرفدار باشن، از نظر من اهمیتی نداره. با داد و بیداد در سخنرانی ای که آخرش گفتن که سوال و جواب خواهد بود، چه نتیجه ای میخواین بگیرین؟ نمیدونم والا. حالا باحالیش اینجاست، این و این رو بخونین، تو فیلم یه لحظه من هستم! نشستم، صورتم تو دستامه که این دیگه چیه! عمرا کسی ببینه. بیرون که اومدیم، اون تندروه که مال دانشگاه ما هم نیس، مال یکی از شهرستان هاست، و مدتیه که به من میگه منافق، اومده بهم میگه دیدی دوستات رو؟ میگم دوستای من؟! بگذریم، اصلا حوصله نوشتن ندارم.
انجمن بچه شیعه های ما، که دو سال پیش، به زور تعداد جور کردیم که باقی بمونیم، که دور هم دو هفته یه بار جمع میشدیم، گپی میزدیم، بچه های همرشته (اکثریت اونایی که می اومدن، پزشکی بودن، یکی دو تا هم علوم مرتبط به پزشکی، یکی دو تا هم رشته های دیگه) با هم صحبت میکردن، دعای کمیل میخوندیم و سر یه موضوعی صحبت میکردیم، امسال که این پسره اومد (دو سال پیش هم دانشگاه بود، ولی نمی اومد) و این رفیقش رو برداشت آورد، حالا دعوت کردن یکی دو نفر رو که سیاسی بود، یعنی چی که "یکی از نهادهای وابسته به سفارت کودتا بنام انجمن اهل بیت در دانشگاه لندن (UCL)"؟ اگه قرار باشه بین اینها یکی رئیس انجمن باشه، احتمالا منم، هر سال ولی نخواستم، گفتم یکی دیگه رو رئیس گذاشتیم، اصلا ریاستی نیست، یکی بدبخته که باید فرم های دانشگاه رو پر کنه و یه کم خرکاری داره! بنده خداهایی که به لحاظ اطلاعات مذهبی، خیلی سطح کمی دارن، ولی دلهای پاکی دارن. چی چی میگن اینها؟ یکی از دخترهایی که پزشکی میخونه، اومده بود بیرون، از من میپرسید قضیه چی بود؟! من فکر میکردم برنامه مربوط به اربعینه! (کلا گویا ماها از زندگی پرتیم)
قیافه انگلیسی هایی که اومده بودن خیلی باحال بود، تو فیلم هم هستن، نشستن دارن نگاه میکنن! بچه های عرب هم که خبری ندارن، خیلی باحالن، دارن هاج و واج نگاه میکنن!
تعداد دوربین ها باور کردنی نبود! یه دختره بین معترضین بود، قیافه اش کاملا انگلیسی میزد، مونده بودم این به اینا چه ربطی داره؟ دوست دختر یکی از پسراست؟ بابا یا مامانش ایرانین؟ بگذریم...

این اتفاق، و یه سری اتفاقات دیگه، باعث شد خیلی جدی به یه مسائلی که گوشه ذهنم بود، فکر کنم. به زودی مینویسم.

پانوشت: آژیر آتش رو یکی شون زد، دیگه آتش نشانی و پلیس اومدن همه رو بیرون کردن.

۱۳۸۸ بهمن ۲۰, سه‌شنبه

Conformity

با صادق یه بحث لفظی پیدا میکنم، سر استفاده از یه برنامه
میخواد تیکه بندازه، برمیگرده بهم میگه: conformist
ببین کار دنیا به کجا رسیده!

۱۳۸۸ بهمن ۱۸, یکشنبه

Gross

بعد از تمام دوران کودکی و دوران پاک مدرسه، که غرق افکار شخصی خودم بودم، برای ورود به جامعه، باید با مطالبی روبرو میشدم که حتی فهمیدن منظور طرف مقابل، برایم زجرآور بود.
در اتاق نشسته بودیم منتظر رزیدنت محترم که بیاد. یکی از دخترا یه سوالی پرسید، یکی از پسرا یه تیکه ای انداخت. دختره بعد از ثانیه ای تأمل برگشت گفت:

That's gross. And I hate the fact that I know what you meant.
من که هنوز نفهمیدم منظور پسره چی بود (هر چند حدس میتونم بزنم تقریبا چی بود) ولی جواب این بنده خدا جالب بود.

لغت معنی:
gross: vulgar; coarse. (Informal) very unpleasant; repulsive.

۱۳۸۸ بهمن ۱۳, سه‌شنبه

توهم سکته قلبی

بین الحرمین ما این این روزا شده فاصله بین بیمارستان دانشگاهمون و بیمارستان قلب. (محض اطلاع، خونه ویرجینیا وولف و جرج برنارد شاو سر راهه)
مریضی اومده بود اورژانس، زنی بود میانسال، اسکیزوفرنی داشت. میگفت صداهام بهم میگن درد قفسه سینه داری! پرسیدن خودت چی؟ میگفت نه، من دردی ندارم.
خلاصه، نوار قلب گرفته شد و بستری شد و آزمایش خون رفت واسه تروپونین تی. بله، سکته قلبی کرده بود!
صبح ازش پرسیدیم حالا چطوری؟ گفت دیگه صداهام رفته اند! (خب دارو گرفتی، درد قلبی باید میرفته دیگه!)
آقا من و این رفیقم و رزیدنت قلب، از خنده مرده بودیم.
عجب وضعیتیه به خدا!

۱۳۸۸ بهمن ۱۲, دوشنبه

Pragmatism

گاهی، یه موضوعی فکرت رو مشغول میکنه. مدتها بهش فکر میکنی، مدتها میخونی، و آروم آروم به این نتیجه داری میرسی که اون موضعی که قبلا نسبت به اون موضوع داشتی، غلطه.
در این فضا، یکی میاد، یکی از اولین سوالاتی که به ذهنت رسیده بود چند ماه پیش رو می پرسه.
نمیدونی چه کنی. میخوای بهش بگی ببین، برو. از من دور شو. الان من تیغم، میبرم. برو به سلامت زندگیت رو بکن.
از اون بدتر، وقتیه که موضعت کاملا عوض شده، یا اصلا کاملا متوجه شده ای که سوالها رو چطور باید بهشون فکر کرد، و همون موضع قدیمت، با یه نگاه کاملا متفاوت، درسته.
یکی که سوال ابتدایی می پرسه، لبخندی میزنی، دستی رو شونه اش میزنی، میگی داستانش خیلی طولانیه، بگذر.
بگذر...

ولی وقت میخواهد و فرصت زیاد، و خیلی بیشتر فکر کردن. درس دادن، اصلا ساده نیست. و تازه وقت درس دادن است که به خیلی مشکلات (چه مال تئوری، چه مال طرز فکر اجتماع) پی می بری...